“Nasıl ki insan sık sık hazza, tembelliğe, acı çekme korkusuna boyun eğmek suretiyle, sonunda hiçbir ıslahata imkan tanımayan kişiliğin zemini üzerine ahlaksızlığının şeklini ve faziletinin sınırını, kendi kendine çizerse, birçok kez düşüncesinin ifadesinde belirli bir lezzete ulaşmakla yetinmiş olan yazar da, böylece yeteneğinin sınırlarını temelli çizmiş olur.”
Marcel Proust, Çiçek Açmış Genç Kızların Gölgesinde, s.118, çev: Roza Hakmen
